Bij dementie voel je je sneller opgejaagd. En dat kun je er niet bij hebben. Hoe wel?
Je opgejaagd voelen. Het gevoel dat je iets moet wat je niet kunt of niet wilt. Onrust, angst, stress. Ieder van ons kent dat gevoel maar weet je ook dat dit bij mensen met (beginnende) dementie veel ernstiger kan zijn?
Ik praat je even bij over de praktijk: een echtpaar krijgt de casemanager op bezoek, het gaat om Han en Eveline. Eveline kreeg 1 jaar geleden de diagnose dementie, alzheimer. En de eerste tijd viel het allemaal mee maar nu zit er tempo in de dementie. Ze gaat sneller ‘achteruit’ en daarom heeft Han de casemanager gebeld. Ze zijn beiden, Han en Eveline, nog wat in de war. Eerst leek het zo rustig te verlopen en nu gaat er steeds meer mis. Dus tijd voor een afspraak.
Het verschil in verwachting
Als je met dementie te maken krijgt, zit je vol onzekerheid en vragen. Wat staat je te wachten? Wat moet je regelen? Hoe lang kan Eveline nog zelfstandig naar de bus om te gaan winkelen, naar de kapper, naar de sportschool?
Die angst verleidt haar om grote uitspraken te doen. Ze zegt:
- Als ik jou, Han, niet meer herken, moet je ervoor zorgen dat ik…
- Ik wil nooit in een verpleeghuis want ik zag wat er met tante Ans gebeurde. Beloof je me, lieverd, dat ik nooit in een verpleeghuis hoef?
En zo tollen de vragen door hun hoofd. En weet je wat ze vooral willen, waar ze nu behoefte aan hebben? Niet aan antwoorden, niet aan adviezen en niet aan tips… Wel aan oren, luisterende oren en lieve begrijpende ogen. Eerst moet hun angst eruit.
‘Ik, zegt Han, spring van de hak op de tak en hoor mezelf dat doen. Maar er speelt ook zo veel. Ik zie dat Eveline bang is en ik ben het ook, al wil ik me ‘groot’ houden.’
En de casemanager…?
De meeste casemanagers hebben een stevige caseload: een forse stapel adressen en klussen waarvoor zij verantwoordelijk zijn. En met die werkdruk is een van de belangrijkste brandstoffen je adrenaline. En die zorgt ervoor dat je D.O.O.R.P.A.K.T. Niet meer en niet minder. Je hoort Eveline haar verhaal vertellen en laat haar voor de beleefdheid uitspreken maar eigenlijk weet je al wat er moet gebeuren. Snel naar de geheugenpoli, dan een gesprek met de kinderen, oriëntatie op een andere woning en op korte termijn regelen dat…..
En over twee week weer even om tafel, beide partijen hebben huiswerk.
Zo! De checklist bijna in één keer afgewerkt! Dat is nog eens stappen zetten.
En diezelfde middag..
Vlak na het bezoek aan Han en Eveline, als de casemanager alweer 3 bezoekjes met volle overtuiging en daadkracht heeft afgelegd, belt Han. Ze willen even met het volgende bezoek wachten. Even niks geen bezoek meer. Eerst weer rust in de thuissituatie krijgen en hun angst de baas blijven.
Soms lijken snelle stappen veel op te lossen maar niet altijd is dat waar. De kern bij alle onzekerheid rond dementie is vertrouwen, rust, met elkaar optrekken. En daar past snelheid niet bij.
Hoe wel? Hoe bouw je vertrouwen op? Juist bij dementie. Het begint met tijd en aandacht en in de ander de mens blijven zien. Deze unieke mens..
Nieuwsgierig?
Ben je benieuwd naar een aanpak die hier kan helpen en naar de ‘natuurwetten’ om in een thuissituatie met dementie de sfeer goed te houden?