Suze heeft een bijnaam. Of het een echte bijnaam is, weet ik niet, maar ze noemen haar ‘stille Suze’. Haar zoon Mark zegt zeer gevat: ‘Ja, er komt geen woord uit. Dus om haar nou spraakzaam te noemen? Dat is ze niet’. Suze valt haast niet op. ‘Ze wordt alleen maar makkelijk, zegt haar buurvrouw, want ze stond altijd vooraan met haar mening’. Makkelijk of depressief? Haar ogen staan verdrietig.
Verdrietige ogen. Ogen zijn de spiegel van de ziel. Tja, maar wie zou niet verdrietig zijn, alleen in zo’n groot huis en nogal doof?
Wat kun je doen om de ‘oude’ Suze weer te zien te krijgen? De Suze met pit. De Suze die je niet over het hoofd zag? Hoe ga je begripvol en tegelijk effectief om met Suze zodat je ‘ontdekt’ hoe je contact kunt maken?
Vriendin Inge vindt haar bezoekjes aan Suze lang niet zo vermoeiend als Mark dat vindt. Hoe dat komt? Inge heeft ontdekt dat Suze liedjes van vroeger méé zingt. ‘Klokje klinkt, vogeltje zingt. Ieder op zijn eigen wijs enzovoort’. En het meest bijzondere? Suze zingt mee en vindt het leuk.
Tips voor ‘stille’ Suze?
- Als iemand met dementie depressief is, heeft diegene een ‘zetje’ nodig Vraag geen toestemming, maar geeft het zetje zo natuurlijk mogelijk. Inge ging gewoon zingen.
- Overdrijf niet met lofuitingen (‘wat bijzonder dat je dat kunt’), maar zet een vergelijkbaar liedje in.
- Stel geen moeilijke vragen, zoals ‘Weet je nog welke juf op de kleuterschool je dit leerde?’, maar trek conclusies die Suze kan beamen. Zoals ‘Leuk, hè, om samen te zingen’.
Sinds Inge dit weet is ze op zoek gegaan naar meer liedjes en herinneringen van vroeger. Ze kwam terecht bij de gratis app dementie en herinneringen. Wat een vondst. Sinds ook Mark die heeft ontdekt , lukt het ook hem weer om mooie momenten met zijn moeder te beleven. Meer weten over die app?